İran, 1979’de yaşadığı büyük değişim ve dönüşümden beri başta ABD olmak üzere tüm batı dünyasının hedef tahtası haline gelmişti ve tam 34 yıldan beri de batılı ülkelerin ambargosu altındaydı. Uzun yıllardan beri batılı ülkelerin bu karşı duruşuna ve sistemli ambargosuna pabuç bırakmayan İran, 1991 yılında Sovyetler Birliğinin dağılmasıyla hayatımıza hakim olan “Yeni Dünya Düzeni” karşısında da aynı onurlu duruşunu hatta bir vites daha yükselterek devam ettirdi.

Bizim ABD ve AB ile işbirliği içerisinde olmadan hiçbir yere varılamayacağını zannettiğimiz dönemlerde İran bu milli duruşunu hiç bozmadığı gibi, bir de nükleer çalışma başlattı. Ortadoğu’da tek nükleer güç olma avantajını kaybetmek istemeyen İsrail’in de kışkırtmasıyla batı dünyası bu nükleer çalışmaları sebebiyle İran’a olan husumetini bir kat daha artırdı.

Tüm bunlara rağmen İran batı dünyasına karşı hiçbir konuda taviz vermedi. Öyle göstermelik “van minut” çıkışları yapıp, ardından İsrail ile anlaşmalar yapma veya Yahudi örgütlerinden “Cesaret Madalyası“ alma durumlarına düşmedi. İran’ın milli duruşu adına nerede ne pozisyon almak lazımsa  o pozisyonu aldı ve nerede ne söylenmesi gerekiyorsa onu söyledi. Bu dönemlerde 2 metrelik ABD Başkanlarının üstten ve mütehakkim konuşmalarına karşı 1,5 metre boyundaki İran Cumhurbaşkanı Ahmedi Necat’ın duruşu ve konuşmaları ezilmek istenen yüreklere su serpti.

Ve sonunda ONUR KAZANDI. İsrail’in tüm karşı çalışma ve yırtınmalarına rağmen geçtiğimiz hafta İran, Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nin (BMGK) 5 daimi üyesine atfen uluslararası literatürde P5+1 diye tanımlaman ABD, İngiltere, Rusya, Çin, Fransa + Almanya gibi dünyanın en önemli 6 ülkesini Cenevre’de karşısına alarak onlarla bir nükleer enerji anlaşması imzaladı. Bu anlaşma ile İran nükleer çalışmalarına devam etme ve buna devam ederken batılı ülkelerle ilişkilerini iyileştirme imkanı kazandı. Üstelik yıllardan beri ABD ve AB ile hiçbir konuda uyumsuzluğa düşmek istemeyen Türkiye’nin bu munis üslubunun yanı sıra, İran ile yüzlerce kilometrelik sınırdaş olması da görmezden gelinerek bu konuda Türkiye’ye en küçük bir söz hakkı bile verilmedi.

Cenevre’de varılan anlaşmaya sert tepki gösteren İsrail Başbakanı Netanyahu’nun bu anlaşmayı “Tarihi bir hata” olarak tanımlamasına ve İran’a müdahale tehdidinde bulunmasına rağmen, dünyanın en önemli 6 ülkesinin İran ile bu anlaşmayı yaparak ona nükleer çalışma imkanı ve ilişkileri iyileştirme taahhüdü vermiş olması da gösteriyor ki Netanyahu’nun çırpınmaları boştur ve değil İsrail’in tek ba��ına böyle bir müdahaleye kalkışması, genel olarak batılı ülkelerin İran’a bir askeri müdahale planı yoktur.

Bu anlaşma önümüzdeki süreçte bölge dengelerini etkileyecek ve değiştirecek. Bölgenin İran’a göre en uzak ucundaki bir küçük devlet (İsrail) bunun farkında ve buna engel olmak için adeta yırtınıyor. Ama tüm bu süreçlerde batı dünyasına karşı munis duruşunu bozmayan Türkiye’den çıt çıkmıyor ve zaten bizden bir ses çıksa da ona değer veren yok. Halbuki Türkiye ile Türk Cumhuriyetleri ortasında konuşlanmış bir devletin nükleer çalışmalara hukuki zemin bulması, bizi İsrail’den daha fazla ilgilendirmeli değil mi?

Bu olaydan çıkarmamız gereken bir ders var;  ABD ve AB’ye kulluk güdüsüyle yaklaşarak hiçbir şey elde edemezsiniz. Batı dünyasından almanız gereken bir şey varsa onu ancak onurlu duruşunuzla elde edebilirsiniz. İran bunu kanıtladı.